Voor wie moeten wij bezuinigen?

We moeten bezuinigen, en dat doen we niet omdat Brussel dat wil, maar omdat wij dat zelf willen.

Waarom willen wij dat dan?

Het meest gehoorde argument is dat we willen voorkomen dat de schuld naar de komende generaties wordt doorgeschoven.

Onze kinderen, kleinkinderen en nog verder mogen niet de dupe worden van ons roekeloze leefpatroon. 

Nederland moet sterk uit de crisis komen zodat we over 50 jaar nog steeds een welvarende natie zijn.

Trots op het land, de vlag en luid het Wilhelmus zingend! 

Maar hoe zal Nederland (als het dan nog zo heet en/of gespeld wordt) er over 50 jaar uitzien?

In Den Haag zijn we inmiddels voorbij het omslagpunt waarbij de Nederlanders van origine in de minderheid zijn geraakt. 

Gelet op de bevolkingsgroei is de aanwas van bovengenoemde groep aanzienlijk lager dan de groep die men doorgaans medelanders noemt of van allah-tone afkomst. 

Extrapoleren van de cijfers leert dat het slechts een kwestie van tijd is voordat de autochtonen sterk in de minderheid zullen zijn, en misschien het land wel zullen verlaten omdat zij misschien onder een heel ander regime zullen moeten leven.

 

Tegelijkertijd is tevens een scenario denkbaar waarbij Nederland, door invloeden van binnen en buiten dusdanig is uitgehold en leeggezogen, dat zelfS de eerdergenoemde medelanders het zinkende schip zullen verlaten. (wellicht terug naar landen waar het lekker weer is en de zon geregeld schijnt)

 

Zelf vraag ik me sterk af of bovenstaande, bewust of onbewust, ermee te maken kan hebben dat we categoriaal een beetje moe zijn geworden van het “de schouders eronder” gevoel.

 De maatschappij is verruwd en vol van “ieder voor zich”. 

Zelf zie ik een causaal verband en hou me liever even bezig met de huidige generatie, dat iS  namelijk degene waarin ik zelf leef.

Wel heb ik het gevoel dat de vorige generaties niet veel aan mij hebben gedacht, met het doorgeven van allerlei kwesties waar mijn generatiegenoten nu mee te maken hebben.